Uitje

Klaar met het lummelen!!

Van cocosnoot naar asfaltjungle. We leggen heel wat kilometers af en belanden in Chiang Mai, de 2na grootste stad van Thailand. Op het proeven van lokale sfeer, etenswaren en zanderige smog na valt er voor ons buitendieren (ha!) niet veel te doen.
Na een stuk of tig ben je de Watjes wel beu. Al die tempels doen je terug verlangen naar de simplistische saaiigheid die in onze kerkgebouwen, althans de moderne dan, doet domineren. De Thai doet in ieder geval wel aan fanatieke wensbeleving. Het is een feest om in een Wat de mensen zonder schroom zien schudden aan stokjes, wierook te branden en andere offers te geven voor de simpele vragen om meer van dit en minder van dat. Hardstikke gezellig. Ondertussen zitten de oranje monnikken op hun luie gat te telefoneren (Buddha heeft een Orange abonnement), vechtspelletjes te doen op een laptop en, als ze echt in een religieuze bui zijn, aan hun kont te krauwen. Daar kan de Paus nog een Josti aan zuigen.
Natuurlijk zijn Mas en ik toe aan een hap echt Thailand. Hoewel ik mezelf onder het bovenstaande rijtje van twee schaar, is het eigenlijk Masje die me uit de lethargie irriteert. Ik heb een flinke duw nodig om in beweging te komen. De hitte is me aan het afmatten en ik zweet vloeibare koolmonoxide. Maar zoals het een kinderpsychiaterin betaamd gaat het zweepje erover en voor we het weten staan we te boek voor een tweedaagse reis naar een heuvelstam ergens in de bergen.
We worden begeleid door vier Duitse dames, 1 Germaanse man en een Amerikaanse pseudo bejaarde vrouw uit San Fransisco. Drs. Waterman, die al geruime tijd op zoek is naar ander conversatievlees, daar haar reisgenoot met grote regelmaat vervalt in uitgebreide " Hmm"'s en "Uh huh"'s laat geen moment onbenut. Dus voordat we stad uit zijn is het gesprek al 1 en al hel en verdoemenis. Na een uur mag iedereen weten dat Drs. Waterman de Fransen haat en (tot mijn ongepaste genoegen) krijgt ze na anderhalf uur de Amerikaanse aan het huilen. Normaal is dat voor mij weggelegd, maar ik houd me bewust buiten de boot.
De trip zelf brengt ons in een dorpje van de Lahu stam. We lopen twee en een half uur door de brandende zon over dichtbegroeide heuvels. Ik weet niet wat het is, maar eenmaal aan het lopen bekruipt me een zeker pioniersgevoel dat lekker is. Het ertoe zetten is alleen wat moeilijker. Achter aan de rij puft en steunt de Amerikaanse die blijkbaar sunscreen in de ogen heeft gekregen. Als een kruising tussen Lazarus (z'n zus)en Blinde Jetje strompeld ze al leunend op een bamboestok van de heuvels af. Mijn pogingen om haar op te vrolijken door te wijzen op de schoonheid van de omgeving hebben geen succes want de suncreen houdt nu alles tegen en lijkt meer op sightscreen.
Eenmaal aangekomen in het dorp gaat het na een massage en een uurtje slapen beter met Louise (that's her..) en in de avond kunnen we haar betrappen op het meezingen van klassiekers, begeleidt op de gitaar door onze gids. De Thai zijn schaamteloze kunstenaars met een taalgevoel dat net zo kundig is als Geert Wilders zijn kapper. Teksten zijn maar relatief; ' On a dark desert highway, cool wind in my hair' wordt zonder pardon 'All alone in the my way, fool wing evelywhele', en de Eagles draaien zich nog maar een keertje om. Louise geeft er nix om en begeeft zich, net als wij, na het recital naar de heilige boom in het dorp, waar de laatste avond van de nieuwjaarsdansen word gevierd. Naast Buddha wordt er hier van alles aanbeden, als het maar een reden voor een feestje is, dus we zien het halve dorp (en Louise)rond een aangeklede boom huppelen. Het tempo wordt afgewisseld aangegeven door een man die een Rattenvanger van Hamelen-fluit bespeelt en verschillende trommelgraage jongelui.
Een ijskoude nacht volgt.
De volgende dag doen we van die anti-toeristische dingen: We worden op een paar olifanten gehesen en tot genoegen van Maske loopt onze dikhuid over dunne paadjes met de gratie van een ballerina. Aan het einde van de rit voeren we onze lastdieren en hun aangenomen zoontje Dombo, die zijn ongeduld uit door het uithalen met zijn slurf. Sjaak en Bert zouden er jaloers van worden.
Daarna een tochtje over de rivier op een bamboevlot waarbij de zon nog maar net over de immens groene heuvels tuurt en we even het gevoel hebben dat de wereld alleen nog maar uit ons bestaat.
Dan is het weer terug naar CO2 city waar de koopjes, Griekse restaurants en meisjes van plezier(tevergeefs) op ons wachten.

Vandaag vervolgen we onze niet te stuiten mars naar het einde van deze vakantie en kunnen we over een paar dagen Laos van onze 'nog te doen' lijst afvinken.