Stukken stukjes

Na lang beraad en een ruim jaar kommer en kwel besluiten Drs. Waterman en ik om maar weer eens op zoek te gaan naar het paradijs.
We beginnen onze tocht in de Cameron Highlands. De lucht hier is koeler en zuiverder dan in KL en het is hier vergeven van theeplantages. Ik zag zo voor me dat het paradijs vol staat met theeplantages, aangezien er in dit oord veel geluld moet worden om de eeuwigheid te vullen. Maar na een uitgebreid onderzoek (Plantagetje, theefabriekje, stukje jungle en een merkwaardig bezoek aan een Orang Original dorp waar de vrije tijd voor de satelliet TV het maken van meer Oran Originals was, maar waar de moderne tijd het libido tot een bedenkelijk niveau heeft doen neerdonderen, met als resultaat een neergang in de nummers van de O.O.'s, maar een toename van TV abonnementen) en nog een wasgelegenheid in een bergbeekje leek het ons niet een volledig paradijs hier. De aanwezigheid van spinnen zo groot als kinderhoofden (of de uitgespreide handen van Piet Bril) en een overdaad aan schorpioenen noopte ons de kuierlatten te pakken en ze in een bus naar het eiland Pulau Pangkor te sjouwen. Deze bus zette ons af voor de ferry en de ferry...affijn..u snap 't.
Pankor heeft dan weer die ingredienten die een simpele gelovige paradijselijk acht; een mooi strandje dat bijna direct overgaat in een regenwoud van bijbelse proporties, aapjes die tussen de mensen door apen en paradijsvogels die we leren kennen als Hornbills. Deze vrolijke gevederde vrienden luisteren 's avonds het dorp op met hun bekken waarop een loop van een Magnum .357 gemonteerd lijkt te zijn. Het eten is goedkoop, maar Drs. Waterman wordt toch nog met vissappen geconfronteerd en daarnaast is het water modderig, kwallig en spoelen er diverse afvalachtige afdankdingen van de lokale bevolking en daarbuiten aan.
Ik begin te begrijpen hoe de Israelieten zich gevoeld moeten hebben toen ze naar het beloofde land begaven.
Na een korte stop in Georgetown op het eilandf Penang, waarvan iedereen zei dat het waardeloos was maar waar wij natuurlijk weer lichtpuntjes zagen (rasoptimisten die we (en vooral ik) zijn)landen we dan eindelijk op de stranden van Pulau Lankawi; hoe dan ook, in ieder geval een belastingparadijs. Duty Free betekend overal idiote goederen voor ridicule prijzen waarbij opgemerkt wordt dat er geen belasting over betaald hoeft worden. Het is vreemd dat we niet om de 5 minuten iemand zien met de handen vol chocolade, want ja, als er geen belasting betaald moet worden....nou, berg je maar want iedereen heeft dan ineens zin om chocolade te kopen. Volgens de schappen van de winkels dan. En liters parfum natuurlijk. Hoewel er vrijwel geen verschil lijkt te zijn met de prijzen ergens anders, de schappen dicteren geurtjes alsof het zuurtjes zijn.
Toch blijkt zoals gezegd het aantal gelukkigen die in een walm van Dior's ' Je suis un Idiote' een jerrycan van dit spul meesleept, terwijl de andere hand een koffer met choco trekt, nogal tegen te vallen. Wie er op het idee komt om choco te kopen en te vervoeren bij 35 graden is me zowieso een raadsel, maar goed.....
Oh ja. Paradijs.
Drs. Waterman verbijt haar traantjes als de chauffeur ons afzet bij een soort compound waarvan de bouwplannen geinspireerd zijn door een architect met de naam Tsunami. Wildgroei van afschuwelijke gebouwtjes geeft de indruk dat dit eiland, laten we zeggen, in 'ontwikkeling' is. Gelukkig biedt het strand rust,en bijna helder maar helaas niet kwalloos water waarin Deense bijna bejaarden van opmerkelijk vleselijke substantie iedere keer een mini-Tsunami veroorzaken als ze hun Hans Christiaan Achterste met een gelukzalige zucht in het water doen neerploffen.
De zoektocht naar het Hof van Eden gaat door, vrinden. Denk niet dat we veeleisend zijn, of teveel noten op ons zang hebben.

We (en ik vooral) zeiken nu eenmaal graag.