Lamballen de luxe

Wat moet iemand nu nog over Thailand vertellen? Iedereen is er al geweest (toen het nog Echt was), of(zo lijkt het) iedereen is er nu.
De onderkant van Thailand is als een ballenbak van de Mac voor kinderen. Ook al pisse alle andere kinderen er in en loop je het risico om een vreemde kinderziekte op te lopen, het is een wondere wereld waar je eigenlijk niet meer uit weg wilt.
Tevens maakt er een soort heerlijke apathie zich van je meester. Je wordt vervoerd van eilandje naar stadje, van verlaten baaitje naar koopparadijs en candle;ight dinners met Zwitserse kaasfondue (voor Valentijn, nog al liefst).
Dit is leven als een luis in de vacht van een Chimpansee zonder handen en geen familie. Alles is voorradig, de prijzen zijn gematigd (er rekening mee houdend dat het hoogseizoen is) en iedereen lacht en is als een gelukkige zombie. Drs. waterman en ik verslijten de dagen in kristalhelder water, afgewisseld met hagelwitte stranden en looptochtjes langs gladde kleermakers en karrenvrachten kleding. Iemand van ons twee is dan op haar gelukkigst.
De zin om te schrijven neemt omgekeerd evenredig af met het plezien van het afmaken van onze duikcursus in deze heldere wonderbaarlijke wereld. We krijgen priveles van een Duitse dame met enige lichamelijke gelijkenis aan mijn prinsesje. Als we gedrieen door een school van Nemo's zwemmen is 1 van ons op zijn gelukkigst.
Dus ja.
Daar heb je het dan.

We zijn gelukkig.