Zaken en andere dingen

Aangewakkerd door verhalen van ' iedereen' slaat onze hebzucht op hol. Ik had natuurlijk al diverse investeringen gedaan met het oog op de royale winst die ons ten deel zou vallen na de verkoop van onze paarse vriend.
Helaas dacht de werkelijkheid, met tientallen busjesverkopers als soldaten, daar anders over. De zaterdag en zondagmarkt geeft eenzelfde aanblik: In het begin hoopvolle verkopers met een trots licht in de ogen. Hun ruggen recht en de prijskaartjes in volle glorie. Daartussen de handelaren. Wannabe maffioso, een schat van een tuinkabouter uit Iran( " When you not sell, I make you good price... I put it on the market for double, and I make lot of money!!"), en een Fijier die me doodknuffeld met adviezen.
Maar de kopers zijn schaars en voorzichtig. Met schuine oogjes lopen ze de koopjes af en veinzen desinteresse. Op 1 of andere manier zijn de duurdere busjes meer in trek, terwijl ze dezelfde vermoeidheid vertonen als de paarse vriend en zijn goedkope collega's. En hoewel de siliconen houden spreekt het geweten meermaals bij potentiele kopers. Een Belgisch stel heeft wel zin en zijn klaar voor de slacht met wat aandringen, maar ze hebben een hompje vlees van een jaar bij zich en ik zie de ongelukken al weer voor me. We adviseren ze maar vooral verder te kijken.
Mensen komen en gaan, bellen maar haken allemaal weer af. Twee kandidaten blijven over nadat de prijs is gezakt als een lekke thermometer. Op zondag probeer ik ze tegen elkaar uit te spelen en krijg er 1 aan de haak. Opgelucht zakken we in bed. Het geweten is gesust met de wetenschap dat er zoveel van de prijs af is dat de koper er een halve bus bij kan kopen.
Als ik maandagochtend de jongen bel verteld hij me dat hij niet in de bus maar in het ziekenhuis is. Opgenomen met bloedklodders in de borst, bla,bla,bla. Wij wensen hem tandenknarsend beterschap maar vermoeden foul play.(dollars vertroebelen onze menselijkheid)
Woest banen we ons een weg naar een internetcafe om printouts te maken voor een nog goedkopere wagen.
Vijf minuten later belt de koper op dat hij er aan komt. Met de bus. " Maar je ligt in het ziekenhuis, man!!", schreeuw ik, het schuim op mijn lippen. " Helemaal niet! Ik zit in de bus", zegt de man. Net als ik vermoed met een schizofreen te maken te hebben realiseer ik me dat ik wel eens wat namen en telefoonnummers door elkaar gegooid zou kunnen hebben. En zo had het geschied.
Een uur en verschillende excuses hier en daar later zien we onze paarse vriend vertrekken in het gezelschap van nieuwe meesters. We pinken een traantje weg. Maar het is er 1 van tevredenheid en opluchting.
Nu nog even de papieren regelen. Mijn tweede kans op het binnentreden van een ambassade uit 1 van de Sissy films wordt in de lift al in de grond geboord. Tegenover het loket, waar een ex-voorzitster van de Nederlandse vereniging van struise huisvrouwen me wantrouwend opneemt, zit een anonieme inleverbalie van de NZ'se spermabank, afd. Auckland Oost. Hardnekkig de man met het plastic potje negerend vraagt de vrouw mij onder welke naam mijn dossier gezocht moet worden en stort zich vervolgens op het totaal van twee enveloppen. Als ik the lift instap met mijn nieuwe pas hoor ik haar overstuur roepen: " The other side, over there!!", tegen de man met het inmiddels sterk opgewarmde liefdesvocht.
De Australische ambassade is al niet veel beter.! minuut na opening zit de wachtkamer al vol met van alles. Twee chinees aandoende dames behandelen met ijzeren discipline de aanvragen. Ik vraag me af waarom zij juist gekozen zijn, maar na een uur smekende, vloekende, rochelende en pijnlijk grappige mensen weet ik het; ze tonen geen enkele emotie. En dat is hier een positieve eigenschap.
Na wat verwarring op het reisbureau over Pim en Willem Johann komt het toch allemaal nog in orde.
Het is genieten in Auckland. Het heeft de allure van New York, maar zonder je te verstikken. Als je wilt klim je gewoon een heuvel op om adem te halen. De zee heeft haar vingers overal in de buurt en de sfeer is gemoedelijk. We hebben nu al een favoriete Thai en we zien alle nieuwe films.
Tijd voor verhuizing, denk je niet?