Eindje aan elkaar knopen

Na het grotten en grollen ruist de paarse kar naar de bovenste regionen van NZ. De Bay of Islands, en eigenlijk de rest van Northland brengt ons heuvels, zee en rust. Mooie plekjes voor verwende toerista's. Maar elke kilometer brengt ons ook dichterbij het einde. Auckland wacht.
Met een beetje moeite dwalen we eerst nog af van het betreden pad. En afgelegen campinkjes zijn daardoor ons deel. De zwerm toeristen die er nu al zouden moeten zijn, gaan aan ons voorbij. Met een handvol anderen kamperen we aan een zoetwatermeer met op vijf kilometer de wilde zee. Het weer doet even zijn best en er is rust, rust, rust.
Dan rijden we op een donkere dag de grootste Kiwi stad binnen. Tot nu toe hebben veel mensen ons een bleek beeld van Auckland geschilderd. Wij zijn eigenlijk op slag verliefd. Op een gegeven moment staan we op Mount Eden, 1 van de circa 50 vulkanen die het landschap hier gevormd hebben. De aarde heeft hier een acne aanval van jewelste gehad, maar het heeft de Kiwi's er niet van weerhouden om omheen de vulkanen te bouwen.
De binnenstad bruist als Amsterdam met de bouwsels van een mini New York. Er is van alles te doen, de bevolking is van alles wat en het leven heeft een pas die bijna iedereen bij kan houden.
De queeste van nu is het verkopen van onze trouwe paarse maat. Net voordat we vol de markt op gaan bemerken we een plasje olie. Op de markt zijn er duizend busjes en drie kopers. Dat wordt weer knijpen met de billen en hopen op het beste.
Maar eerst moet Pimmie de monteur aan de slag met de siliconenkit. Als het Pamela Anderson heeft geholpen, dan moet de Purple People Eater er ook maar aan geloven. En wie mijn handigheid kent weet wat dat betekend.