Grottig

Toelichting: Het volgende relaas (Geraas??Geblaat??) is een onnodig cynische weergave van een fantastisch leuke dag. Niets van het onderstaande berust op welke manier dan ook op welke waarheid dan ook.
(De scribent)

Het is maar net hoe je het verpakt.

Wie wil er bijvoorbeeld het volgende?: Nadat u ergens tussen de 65 en de 175 Euro lichter bent wordt u als vee in een busje of een landrover geprakt en naar uw bestemming gerammeld. Daar hijsen we u en de uwen in een zesdehands natpak (ook wel bekend zijnde als wetsuit), met gratis bijbehorende pislucht van de vorige gebruiker en a-modieuze paarse pyjamabroek om het toch al verfromfraaide natpak niet verder te verfromfraaien.
Ondertussen leggen we u in drie zinnen uit hoe u kunt voorkomen dat u een dertigtal meters naar beneden dondert, terwijl u aan een touwtje van nauwelijks een halve centimeter dikte hangt. Vervolgens oefenen we dat een tweetal keer op een hellinkje dat zelfs voor schapen een makkelijk te nemen hindernis is en laten u dan echt een donkere schacht in pleuren. Mocht u dit overleven dan gaat de lol pas echt beginnen. In de donkere grot stroomt ijskoud water dat donkergrijs ziet, aangezien er gisteren een plensbui van bijbelse afmetingen is neergekomen en dat water allemaal via deze grotrivier naar beneden moet stromen. Uw natpak doet zijn naam eer aan, maar echt opwarmen doet het niet. Gelukkig bent u inmi9ddels al dermate bang dat de geur van andermans urine wat meer naar bekende odeuren neigt.
Uw gids, die als laatste naar beneden komt omdat hij een zogenaamde veiligheidslijn bemand (die zich wonderwel ergens op borsthoogte van de vrouwelijke medelijders moet bevinden, want daar zijn zijn ogen en handen meestal te vinden), vraagt u om wat enthousiasme. Het lukt u om een schrille Hurrah! Uit te brengen, aangezien u net een drie kwartier in de koude stroom heeft doorgebracht.
Het feest gaat door. U krijgt een stukje hi-tech materiaal aangereikt: Een oude binnenband van een merk auto die ooit in het Rusland van toen met duizenden per dag gemaakt werden. En waar sindsdien nooit meer iets van vernomen is. U wordt geacht deze band mee te slepen. Het gaat stroomopwaarts, waarbij uw natpak naast een koelfunctie, ook een ankerfunctie schijnt te hebben. Meermaals lijkt het alsof u het levenloze lichaam van uw schoonmoeder meesleept. Maar ach, het mooiste ligt op u te wachten. Tot nu toe heeft u plezier gehad van de mijnwerkershelm, die als extraatje bij uw natpak werd uitgedeeld. Een economisch gecomprimeerde batterij (waarschijnlijk de accu uit de vrachtwagen die de steeds leger wordende binnenband heeft geleverd) hangt als een molensteen om uw riem en de blootliggende polen zorgen voor schokjes van geluk indien u uw hand per ongeluk er langs haalt. Na diep in de grot gestrompeld te zijn vraagt uw gids om duister. Daar zit u dan: Vijfendertig meter onder grond. Het is ijskoud en het stromende water geeft u naast aandrang u te ontlasten een benauwend gevoel van jewelste. Als uw ogen aan het duister gewend zijn bemerkt u boven u een duizendtal lichtjes. Dit is de kern van deze geweldige uitstap. Uw gids legt uit dat boven u zich een enorm aantal glibberige wezens bevindt die zich voeden met larven en insecten. Indien die niet voorradig zijn eten zij elkaar. Deze slijmwezens, die tot drie centimeter groot kunnen worden zijn door onze schepper met een fantastische eigenschap begiftigd: Ze kunnen hun poep niet kwijt. Jawel, deze gloeiwormen stonden achteraan bij het uitdelen van de aarsjes en visten naast het net. Uw gids is inmiddels in euforische staat en slaat bij verassing met volle kracht zijn binnenband op het water. Nadat we zijn bijgekomen van het geluid, een ontploffing waar Al Quaida jaloers op zou zijn, legt hij uit dat de gloeiwormen hierdoor denken dat er een vlieg aankomt. Niet alleen zijn ze niet in staat om zich te ontlasten, ze zijn niet bijster bijdehand ook. Uw gids spreekt dit tegen en kan zijn lol niet op als hij verteld dat zijn beestjes een geniale manier hebben gevonden om hun poep kwijt te raken. Dit doen ze door hun achterste in de fik te steken. Vandaar de lichtjes. Het is dat de kou uw gezichtsspieren heeft verlamd, anders kon het niet anders dat u een grimlach van jewelste zou vertonen.
En uw avontuur is nog niet klaar.
U wordt verzocht plaats te nemen op de bijna lege binnenband en u mee te laten voeren op de stroom. Laat vooral uw lichtje uit, want anders zou u misschien zien door wat u allemaal geraakt wordt. Nee, het is veel leuker om in aanraking te komen met stalagtieten en mieten en andersoortige rotsformaties die dermate geplaatst zijn dat heel uw lichaam een stonemassage krijgt.
U hoopt natuurlijk dat de tocht klaar is zodra u terug bent op de plek van waar u naar beneden bent gesodemieterd, maar nee, uw gids laat u weer verder meevoeren, nogmaals de donkerte in. Wist u maar dat deze drijfkilometers ook teruggelopen moeten worden.
Maar goed, u heeft er voor betaald en u loopt keurig terug. Ook al zijn het natpak en de slappe reep rubber die ooit een band was te zwaar voor de helft van de groep, een paar schokken van de bijna lege batterij doet iedereen weer in de pas lopen.
Wanneer u uiteindelijk de dunne gleuf van licht weer bereikt valt u iets op. Er is geen lift naar boven. Er is ook geen trap. Er is alleen maar een kletsnatte wand. Begroeid met mos. Uw gids kan zijn enthousiasme wederom niet meer beteugelen en klimt via ongeziene gaten en uitsteeksels binnen twee minuten naar boven. Uw medelijders doen er iets langer over en u bakt er al helemaal niets van. Gelukkig heeft uw gids de veiligheidslijn in handen ( tenzij hij even afgeleid is, wat misschien wel eens voor kan komen want de dames frommelen op zijn advies met het natpak), en u kunt niet vallen. Ieder keer als u uitglijdt en denkt naar beneden te pleuren trekt de veiligheidslijn zich strak. Uw harnas, dat onder andere om uw kruis gespannen is, kruipt met zo’n valletje omhoog, daarbij uw meer gevoelige regionen tot bloeduitstortingen omvormen. Eenmaal boven krijgt iedereen een high five. Uw handen beginnen door de vele kleine wondjes een prima bloedstroming te krijgen en een laatste foto wordt van u geschoten, trots in het natpak, en met de dood in de ogen.
U terugweg is een herhaling van de heenweg, alleen is de geur van urine iets sterker. Op het kantoor wordt u uitgebreid gefeliciteerd met uw terugkeer van de ‘verloren wereld’ en na wat bedreiging schaft u een CD aan met te donkere foto’s van uw expeditie.
Buiten kijkt u nog eenmaal in folder die u hier naar toe heeft doen komen. Er staat:

Rap, Raft and Rock! Come and explore the depths of our ancient caves. Let yourself be swept away on the currents of eternity. Lower yourself into a world of mysterious creatures that light the ceilings of this underworld. Guided by professionals and equipped with state of the art gadgets you will have a day to never forget!!

Zoals ik al zei. ‘T is maar hoe je het verpakt.