Witmans in Wonderland

Dus ja, Melbourne....

Met een beperkte tijd (meer dan een Amerikaan doorgaans in een jaar aan vakantie heeft, maar goed..)en met de Moeder aller Welvaartsziektes onder de leden (Vakantie moeiheid/ travel fatigue oftewel Aanstelleritus Giganticus), afgetopt met een voornemen om op de kleintjes te passen (financieel gezien dan)slobberen we langs de zogenaamde Great Ocean Road in een gehuurde Hyundai Getz (met korting wegens het feit dat dit naast eenvervoersmiddel ook een rijdend reclamebord is).
De GOR is een must voor bezoekers van Victoria en de Ozzies vinden het 1 van de mooiste routes ooit. Voor Corsica, Zuid-Frankrijk en Griekenland veteranen is het allemaal een hoop rots met wat bomen en een prachtig blauwe zee.
Aangezien heel Ozland op vakantie is, is heel Ozland aan het rijden op de GOR. Er is geen plaats, nergens. Dat wil zeggen, op de betaalde plekken. Eeen deel van de GOR bestaat uit een natuurpark en daar wordt de ' Harcore' reiziger uitgenodigd om zijn moede reislijf te ruste te leggen op droge grasplekjes temidden van het woud van eucalyptusbomen. Om ons aan ons woord te houden brengen we de eerste nacht door onder de klamboe. De enige uitgave die we ons veroorloven is de aanschaf van twee schuimrubber matjes.
De nacht daarop hebben we onze slaapapperatuur uitgebreid met een zeil. De derde nacht dreigt er regen en schaffen we nog wat meer zeil aan, om uiteindelijk maar een tent aan te schaffen. Oh ja. En een bodyboard aangezien de golven er erg wenkend uitzien. De Hyundai Getz puilt inmiddels uit met deze, meer dan nodige, troep.
We proberen temidden van alle Ozzies onze reisblues weg te relativeren, maar een zekere moeheid valt ons ten deel. Gelukkig wordt dit gecompenseerd door het geschreeuw van vele kleurrijke vogels, waarvan de lach van de Kookaburra op nummer 1 van de top 10: Vogelgeluiden, terecht komt. Maar de hoofdprijs der prijzen krijgt de Koala, die net in de paartijd zit en gedurende het ene uurtje dat hij wakker is een lustopwekkende grom laat horen waar zelfs Andre Rouwvoet ongelovig op zou reageren. Ergens vlak langs de weg danst Drs. Waterman tussen de luiwammessen die haar verschijning met schijnbare onverschilligheid waarnemen.
Terug in Melbourne brengen we nog een paar dagen in het op hol geslagen weer door; per dag kan er een temperatuursverschil zijn van meer dan 15 graden. Nadat we weg zijn gevlogen blijkt een nieuwe bosbrand half Melbourne plat te hebben gelegd.
En dan laten we de blues achter waar hij hoort en stappen we voor het eerst Azie binnen.
Een nieuwe bladzijde in een steeds dikker wordend boek.

PS. Drs. Waterman heeft de foto genomen die bij dit bericht is geplaatst. Ik had niet gezien hoe mooi hij was.